Popatrz I drzewa Wzajemnie Wędrują ku sobie

Popatrz

I drzewa

Wzajemnie

Wędrują ku sobie

Był cichy ciepły 

Jesienny wieczór

I świat zatapiał się

W jakże głębokim

Wieczornym milczeniu

I chyba było

To równie

Głębokie zastanowienie

Ta zaduma

Czy wszystko

Zostało już Dopowiedziane

Czy jeszcze choć

Jednym słowem

Trzeba coś jeszcze

Dopowiedzieć

By wszystko

Było jasne

Jak za dnia

Bo oto za kilka godzin

Dzień dobiegnie kresu

I nastanie noc

I nawet drzewa

Podchodziły coraz

Coraz bliżej siebie

I gałązkami zaczęły 

Trącać się

I trącać

Ale listki

Ani mru mru

Nic nie mogły o tym

Nie mogły o tym

Nawet szemrać

I nawet wiatr

Zatrzymał się gdzieś

Na samym progu lasu

 

Lasu  parku

Na progu drogi

Którą miał szybko biec

By o zapadającym Wieczorze

Obwieścić całemu światu

A drzewa szły

Szły ku sobie

A właściwie
To jakże 
Dyskretnie 
Ku sobie podchodziły
By być coraz bliżej siebie

Że aż całkiem blisko

Na tę noc

I może od razu

Tak po drodze

Na następną noc

A może nawet

Zostaną tak już

Na zawsze

A Ty mówisz

 

 

Patrz

Na tym Jasieniu

Coraz więcej drzew

Przecież jeszcze wczoraj

Nie było ich tyle

Nie było

Ich tyle  

W tym moim

Lasie parku

A drzewa 

Też wędrują

Wzajemnie

Ku sobie

I do siebie

I nie wszystkie

I nie zawsze

Zawsze są 
W tym samym miejscu

I nawet liście

O tym wszystkim

Ani mru mru

Nie mogą szemrać

Bo to dyskrecja

I sekret

A Ty chcesz

Obwieścić całemu światu

Że na Twoim Jasieniu

Jest nagle

Tyle tyle i tyle drzew

A może 
Ta Twoja Morena
Aż po Jasień het
Chce być za każdym razem

Codziennie odkrywana

Codziennie na nowo

Codziennie

Dzień w dzień

I co wieczór

Co noc

Zanim znowu nadejdzie

Niezwykle 

Ciekawski Świt

Badający wszystko 

Od początku

Kto gdzie i kiedy

Kto jak i z kim

Zawsze tak samo Rozkrzyczany

Że ciągle przed nim

Jest tak strasznie

Dyskretny

Tak strasznie

Dyskretny

I to kto

Cały

Cały

Cały

Świat

I jakże wielu

Codziennie dziwi się

Świecie Nasz

Świecie Nasz

Skądże w Tobie

Zawsze tyle
Dociekliwości
I tyle tyle 

Dyskrecji

Że odkrywam Ciebie

Tyle razy

I zawsze

Na nowo

Zawsze tę Samą

I zawsze jakże
Inną 
Dyskrecja 
Nad dyskrecją
I sekret 
Nad sekrety
Bo przecież 
Jesteś

Największym Sekretem
Pośród Moich Drzew 
Wszystkich Drzew
Jakże płonących
Tym ogromnym Bogactwem
Jesieni
Płonących 
Od Moreny 
Aż po Brzeżno
Aż po sam Jasień 
Het het het  

Ilustracje i tekst

Stanisław Józef Zieliński

07.10.2018 r.