Tak zwyczajnie zaprosiłaś mnie do domu

Wprost do Pana

Tak zwyczajnie

Zaprosiłaś mnie

Do domu

Tak Zwyczajnie

Zaprosiłaś Mnie

Do domu

Tak zwyczajnie

Tak normalnie

Prosto z drogi

Nie pytając

Dokąd zmierzam

I skąd idę

Zaprosiłaś tak zwyczajnie

Na dzień dobry

A i także

I do stołu zaprosiłaś

Jakże szczodrze

I serdecznie

I dostojnie

I dyskretnie

Rojek puścił

Do mnie oko

Cicho mówiąc

Ja tu kiedyś

Także kiedyś

Tak przybyłem

I już potem

Wszystko było

Tylko

Dobrze

I jemioła już Czekała

Pod sufitem

Niecierpliwie nawet

Chwiejąc się

Na nitce

A przy stole

Wszystkie Twoje

Bliskie Twarze

Widać było

Jakie Twoje

Wielkie Szczęście

I nikt wzrokiem

Chyba nawet

Mnie nie mierzył

Tym pamiętnym

Tym lipcowym

Ciepłym latem

Z każdej twarzy

Biła Dobro

 

I Życzliwość

I tak mija

Coraz szybciej

Rok

Za rokiem

I Przyjaciół jakże wielu

Już Odeszło

I Największy

Spośród Wszystkich

Twoja Mama

Władysława

Twoja Szkoła

Twoja Pasja

Fascynacja

I Legenda

Choć Odeszła

Jakże z Tobą

Dalej 

Jest

Przez wszystkie lata

Dalej idzie z Tobą

Godnie

Rok za rokiem

Lecz co roku

Punktualnie  o swej porze

Kwitnie w Parku

Twoje Ulubione 

Drzewko 

A i zawsze

Takie samo

I już tyle

Na tej drodze zapisanych

Dobrych Wspomnień

A i także

Trudnych Zdarzeń

Ty masz Duszę

Chyba wszystkich

Stu Aniołów

I u Ciebie nawet to

Co nieraz ciemne

To rozjaśni się wnet

 Szybko

 Okraszone Doświadczeniem

Okraszone życzliwością

Jakże staje się wnet jasne

 

Jakże hojnie wspiera Ciebie

I Twój Dziadek

Walenty

Duma Rodu

Bo Powstaniec Wielkopolski

A i Twój Ojciec Antoni

Żołnierz Września 1939

Jakże z Tobą jest

Obecny

Chociaż Każdy

W swoim czasie

Już Odeszli

I aż na skraj Nieba

Nieraz chodzą sobie razem

By dyskretnie móc na Ciebie

Chociaż spojrzeć

A i Straży Domu

Także

Też ubyło

Odszedł Rojek

Nie masz Nerris

A z sąsiadów

Odszedł Michał

Nieco wcześniej

Jego Mama 

Mama Wera

I naprzeciw

Drzwi w drzwi

W tym mieszkaniu

Całkiem nowi są sąsiedzi

I niebawem

Już na stałe 

Zasiedzeni

I kto wspomni że 

Był Michał

Była Wera

Dzięki której znam naprawdę

Jaki jest najprawdziwszy

Tradycyjny wileński 

Chłodnik litewski

Wilno Wilno

Ileż tęsknot i pamięci

Więc i w dziejach

I na klatce

Jest już całkiem

Całkiem pełna zmiana

Tam gdzie ongiś

Mieszkał cichy człowiek Leon

Mieszka od lat jego syn

Wraz z rodziną

Syn Dariusz

I już tyle tyle Osób

Nie masz wokół

Tak wszystko zmienia się

Zmienia się 

Z dnia na dzień

I we Wrzeszczu

Nie masz nie masz

Już Wawrzusiów

Aurelka już u Pana

Wawrzuś tym wszystkim

Strasznie skołowany

Sam wokół siebie krąży

Jakiś błędny meteor

I co spocznie gdzieś

Na chwilę

To wnet zrywa się

I przed siebie 

Leci dalej

I tak wzrastasz

I Odchodzą 

I kapłani

Przyjaciele

Het na Tamtą 

Stronę Czasu

Gdzie Dziadkowie

Gdzie Rodzice

I gdzie Krewni

Których wokół

Próżno szukać

Bo już nie ma

Nie ma tu na Ziemi

Jednak jakże jakże Słychać Ich

W Niebiesiech  

I tak wzrastasz w gdańskich  

W swoich Siedlcach

Coraz mocniej

Przy Skarpowej

U podnóża swojej drogi

Gdzie codziennie 

Wita Ciebie

Twój Los Piękny

Twój Los Skromny

Los Serdeczny

Niezawodny

Los Szczęśliwy

Wita Ciebie

Na Dzień Dobry

Długi długi żywot

Masz przed sobą

Bo świadek Historii

Jesteś

A więc jesteś 

Duma Rodu

Tak zwyczajnie

Zaprosiłaś mnie

Do domu

Tak zwyczajnie

Tak normalnie

Prosto z drogi

Nie pytając

Dokąd idę

I skąd zmierzam

Zaprosiłaś 

Tak zwyczajnie

Na dzień dobry

Ilustracje

Archiwum Internetowe

Stanisław Józef Zieliński

Tekst

Stanisław Józef Zieliński

 

30.07.2017 r.

19.07.2021 r