Mówisz jednak

Że Jesień

Nadciąga Nieubłaganie

Mówisz jednak

Że Jesień

Nadciąga nieubłaganie

Że Twoje Słońce

Niżej wisi nad Horyzontem

I uśmiech dynia dojrzała

Z ogrodu

Słucha uważnie 

Co o niej

Powiesz na stronie

Zmierzając swoją drogą

Ze swojego Torunia

Do swoich

Karmelickich Obór

Mówisz jednak że

Drzewa inaczej szumią

Dostojnie dojrzale

Pełne złotych barw

I mówisz że strumyk

Pełen szemrania

Że to już nie lato

Swoją wodą

Zamienia Twoje Lato

Zamienia w Jesienny Czas

I Twoje Dmuchawce

Też już gdzieś Poleciały

I nawet nie wiesz

Kto udzielił im

Swoich skrzydeł

Może jakiś 

Anioł Serdeczny

Nagle pomógł tym

Twoim Dmuchawcom

Pomógł  

Jak nikt

I jak nigdzie
Odlecieć 
W te jakże głębokie
Przestrzenie Błękitu
Odlecieć
Na zawsze
Razem z płatkami 
Twoich Kwiatów

 

I mówisz jednak

Że to tak wszystko

W Tobie

Tą drogą szeroką

Otwartą na oścież 
Biegnie

 
I te   dni

Które nadchodzą

Które odchodzą

To dni szczęśliwe

Serdeczne i dobre

I Niebo Twoje

Zawsze 

Na swoim Miejscu

Ani wyżej

Ani niżej

Tylko to Słońce

Coraz niżej

Nad Twoim Horyzontem

Tak nisko że

Tak  chyba Jeszcze

I nigdy

I nigdzie

A Ty zmierzasz dalej

Swoją drogą

Dalej swoją ścieżynką

Po łuku tęczy

Pośród swoich

Skrytych zakamarków

Wiadomych tylko Tobie

Dyskretnych sekretów

Owianych wspomnieniem

I serdeczną serdeczną 

Coraz głębszą

Nostalgią

I w tej zadumie

Czy musiało minąć 

Tak szybko

Tak na zawsze 

Bezpowrotnie
Nieubłaganie

 

Zamieniając to wszystko

Czasem w ową szczerą

Aż do bólu

Serdeczną łezkę w oku

Albo w równie ulotny
Może jeszcze

Jeszcze bardziej ulotny

Równie serdeczny 

Uśmiech

Niejednokrotnie

Jakże pełen tęsknoty
Powagi
Zadumy

Ilustracje

Z Albumu

Ireny Zdrojewskiej

Archiwum Internetowe

Stanisław J. Zieliński

Tekst

Stanisław J. Zieliński

25.09.2017

I Mówiłaś tyle razy

Jeszcze 

Tyle razy

Do Swojej Mateńki

Powiesz

Razem ze mną

Pójdź na spacer

To jest przecież

Moja jakże

Wielka prośba

A to przecież

Takie proste

Zostaw swoje

Wszystkie sprawy

I te bliższe

I te dalsze

Czas przypomnieć

Chociaż jedną

Najwspanialszą

Twoją

Lekcję

Tak na trwałe

Tak na trwałe

I na zawsze

Zobacz dzień

Taki słoneczny

I już czeka

Nasza ścieżka

Przez ten świat

Który przez lata

Jedna Wielka

Szkoła Matuś

Szkoła Matuś

Twojego  Serca

I tu wzywa

 

Pierwszy
Dzwonek

Który zawsze

Po wakacjach

Czas odliczał

Co godzinę

Czas zamknięty

W Szkolnych Klasach

Tutaj cały

Mój Alfabet

Tu literka 

Po literce

Tu uczyłaś

Słowa Mama

Tu uczyłaś

Słowa Tata

Tak serdecznie

I tak czule

Że i dziś

Wspomnienie samo

Jakże chwyta mnie

Za serce

I uczyłaś tego słowa

Które i dziś

Niepojęte

Bo i dziś 

 









Takie ogromne

 

I zdumiewa

Mocą Wiary

I zdumiewa

Swoim

Swoim Absolutnym

Pięknem

 

Że bez Boga

 

Ani do proga

Jakaż to wykładnia

Jasna

I przyznaję

Bo także i w moim życiu

Wprost cudownie

Też się sprawdza

I uczyłaś 

Mowy kwiatów

Że to piękna

Mowa serca

Tak w tym wszystkim

Moja Matuś

I dziś też jesteś

Bezbłędna

I dziś proszę

Proszę Ciebie

Nie odmawiaj mi

Mateńko

I dziś ze mną

Chodź na spacer

Jakże bardzo

Przypomnimy

Pierwsze słowa

I dzieciństwo

Jakże teraz

Wszystko łatwiej

Ścieżki same

Będą biegły

I mój

Niezawodny wózek

Jest już Matuś

Niepotrzebny

 

Bo już sama stawiam kroki

Nie te pierwsze

I niepewne

Lecz gdy wspomnę

Tamte moje

Pierwsze latka

Jakże mocno

Także dzisiaj

Wszystko 
chwyta mnie

Za serce

Inne czasy

Inna miara

Lecz niezmienna

Droga

Grunt

Słowo Mama

Słowo Tata

Słowo Brat

I Słowo Siostra

I to słowo

Wszystkich Słów

To cudowne Słowo

Bóg

I pójdziemy 

Do świątyni

Tam gdzie Matuś

 






Był Mój Chrzest

Mój Święty Chrzest

Od kiedy noszę

To piękne Imię

Irenki

Które od Ciebie dla mnie

Na lata całe

Twoim upragnionym

Imieniem jest

I poproszę Ciebie

Dobra Matko Boża

Każdy dzień

Mojej Mateńki

Jakże krótki

Co tak mija

Szybko

Nagle

Mimochodem

Mimo woli

Czasem aż niepostrzeżenie

Zamieńże na ten najdłuższy

Na ów Stuletni

Milowy dzień

 

I będziemy trochę dłużej

Aby z troską

Mową serca

Z tym ogromnym bólem

Wspomnieć

Jakże Drogich

A i Bliskich

Tak fizycznie

Tak jak ongiś

Których pośród nas

Dziś nie ma

Taka jestem

Z Ciebie dumna

Że tak bardzo mnie

Rozumiesz

A już tylu powiedziało

Że to czasem

Takie trudne

Bo już sama

Stawiam kroki

Nie te pierwsze

I niepewne

 

Lecz gdy wspomnę

Pierwsze latka

Jakże mocno

 


Także dzisiaj

Wszystko 

Chwyta mnie

Za serce

Ilustracje

Ze Skarbca Ireny Zdrojewskiej

Archiwum Internetowe

Stanisław J. Zieliński 

Tekst

Stanisław J. Zieliński

9.09.2017 R