Patrzę na Twoją fotografię

I odczytuję

Szlaki lat

Twoich lat

Którędy sobie

Znowu poszły

W daleki

Pozaziemski czas

W wyrazie twarzy

Zapisana

Lecz mimo tylu

Różnych lat

To jednak zawsze

Ta i taka sama

Jakże motyla

Twoja twarz

Na Twoich drogach

Tyle blasku

Chociaż i czasem

Rześki wiatr

Ale trwasz przecież

Całym latem

Bo samo lato

W sobie masz

Parasol Nieba

Wciąż nad Tobą

I zawsze ciepły

Dobry błękit

Choć wszystko

Ciągle tak wysoko

Z rysami obłoków

I stadkiem gołębi

A każdy z nich

To Twój posłaniec

I co dzień niesie

Tyle spraw

Zatroskan o to

By dolecieć

Zawsze przed czasem

Lub na czas

O ile tych gołąbków

Co dzień

A także

A także przecież

I co noc

Kursuje łącząc

Świat ze światem

By w jednym świecie

Razem

Trwać

Lecz każdy gołąb

Strasznie smutny

Gdy mówisz

Że do końca świata

Tak bardzo jesteś

Przekonana

Że musisz być już

Taka sama

Bo taka to już

Twoja misja

I taka to już

Twoja karta

A tutaj wiatr

Przekłada Kartki

I niesie wieść

Po krańce Świata

Tyle tu Jeszcze

Jest przestrzeni

Tej bujnej przestrzeni

Bujnej przestrzeni

Do zapisania

Parasol Nieba

Wciąż nad Tobą

I zawsze ciepły

Dobry błękit

Choć wszystko

Ciągle tak wysoko

Z rysami obłoków

I ze stadkiem gołębi

Ilustracje

Archiwum Internetowe

Stanisław J. Zieliński

Tekst

Stanisław J. Zieliński

23.12.2016 R