Mówisz jednak

Że Jesień

Nadciąga Nieubłaganie

Mówisz jednak

Że Jesień

Nadciąga nieubłaganie

Że Twoje Słońce

Niżej wisi nad Horyzontem

I uśmiech dynia dojrzała

Z ogrodu

Słucha uważnie 

Co o niej

Powiesz na stronie

Zmierzając swoją drogą

Ze swojego Torunia

Do swoich

Karmelickich Obór

Mówisz jednak że

Drzewa inaczej szumią

Dostojnie dojrzale

Pełne złotych barw

I mówisz że strumyk

Pełen szemrania

Że to już nie lato

Swoją wodą

Zamienia Twoje Lato

Zamienia w Jesienny Czas

I Twoje Dmuchawce

Też już gdzieś Poleciały

I nawet nie wiesz

Kto udzielił im

Swoich skrzydeł

Może jakiś 

Anioł Serdeczny

Nagle pomógł tym

Twoim Dmuchawcom

Pomógł  

Jak nikt

I jak nigdzie
Odlecieć 
W te jakże głębokie
Przestrzenie Błękitu
Odlecieć
Na zawsze
Razem z płatkami 
Twoich Kwiatów

 

I mówisz jednak

Że to tak wszystko

W Tobie

Tą drogą szeroką

Otwartą na oścież 
Biegnie

 
I te   dni

Które nadchodzą

Które odchodzą

To dni szczęśliwe

Serdeczne i dobre

I Niebo Twoje

Zawsze 

Na swoim Miejscu

Ani wyżej

Ani niżej

Tylko to Słońce

Coraz niżej

Nad Twoim Horyzontem

Tak nisko że

Tak  chyba Jeszcze

I nigdy

I nigdzie

A Ty zmierzasz dalej

Swoją drogą

Dalej swoją ścieżynką

Po łuku tęczy

Pośród swoich

Skrytych zakamarków

Wiadomych tylko Tobie

Dyskretnych sekretów

Owianych wspomnieniem

I serdeczną serdeczną 

Coraz głębszą

Nostalgią

I w tej zadumie

Czy musiało minąć 

Tak szybko

Tak na zawsze 

Bezpowrotnie
Nieubłaganie

 

Zamieniając to wszystko

Czasem w ową szczerą

Aż do bólu

Serdeczną łezkę w oku

Albo w równie ulotny
Może jeszcze

Jeszcze bardziej ulotny

Równie serdeczny 

Uśmiech

Niejednokrotnie

Jakże pełen tęsknoty
Powagi
Zadumy

Ilustracje

Z Albumu

Ireny Zdrojewskiej

Archiwum Internetowe

Stanisław J. Zieliński

Tekst

Stanisław J. Zieliński

25.09.2017